Tema 6.Xeosfera e riscos xeolóxicos.Presentación diapositivas.I

Primeira entrega da presentación de diapos presentada na clase. Podedes velas directamente dende o blog, pinchando na frecha de avanzar cara adiante, ou ben clicando por dúas veces enriba da icona, o que vos levara á presentación da páxina de slidshare.com, dende ode podedes velo a pantalla completa. Ou incluoso descargala no voso ordenador (eso sí, non se poden editar).

INTRODUCCIÓN DO TEMA E COMEZO DE RISCOS VOLCÁNICOS

| View | Upload your own

RISCOS VOLCÁNICOS:

| View | Upload your own

RISCOS SÍSMICOS

| View | Upload your own


RISCOS XEOMORFOLÓXICOS

| View | Upload your own

RISCOS POR INUNDACIÓN:

| View | Upload your own

RISCOS MIXTOS:

| View | Upload your own

Tema 6.Riscos xeolóxicos. Lectura: terremotos

Os tremores producidos pola actividade interna da Terra evidencian unha poderosa forza destructora, ao mesmo tempo que creadora, que poden ocasionar grandes perdas de vidas e pertenzas do ser humano. Neste texto, escaneado da revista "Historia y vida" de decembro do 2007, podese ler como afectou a falla transformante de San Andrés á cidade de San Francisco (EEUU), no que se considera probablemente o tremor de terra que máis custos materiais acarreou a cidadanía.

Tema 6. Riscos xeolóxicos. Lectura:volcáns

Os volcáns son unha das manifestacións máis ostensibles da actividade interna que desenvólvese baixo a codia terrestre. No seguinte texto sacado da revista "Historia y vida" de Decembro 2007, pódese ler como afecta a actividade dun volcán visto dende distintos puntos de vista: social, económica, ecolóxica e histórica.

Tema 6. A Xeosfera e riscos xeolóxicos. Vídeos

Vídeos destacados e tremendamente ilustrativos:
Recreación do tremor de Valparaíso, Chile.

Consecuencias dos volcáns:


Outros vídeos ilustrativos:
Movimentos de placas:

Tipos de volcáns:


Un pouquiño máis sobre o movemento das placas e orixe da formación da Terra:

Apuntes sobre os ciclos dos elementos

Ciclo do nitróxeno

Os seres vivos contan cunha proporción de nitróxeno na súa composición do 1%. Este atópase no aire en cantidades moito maiores (78% en volume) pero nesta forma só é accesible a un conxunto moi restrinxido de formas de vida, como as cianobacterias e as azotobacteriáceas.

Os organismos fotoautótrofos (plantas ou algas) requiren polo xeral nitrato (NO₃), como forma de ingresar o seu nitróxeno;

Os heterótrofos (p. ex. os animais) necesitan o nitróxeno xa reducido, en forma de radicais amino (-NH₂), para poder formar proteínas e tómano formando parte da composición de distintas biomoléculas nos seus alimentos.

Os autótrofos reducen o nitróxeno oxidado que reciben como nitrato (NO₃), a grupos amino, reducidos (asimilación). Para volver contar con nitrato fai falta que os descomponedores extráiano da biomasa deixándoo na forma reducida de ion amonio (NH₄ ), proceso que se chama amonificación; e que logo o amonio sexa oxidado a nitrato, proceso chamado nitrificación e desenvolvido polas bacterias nitrificantes .
Así parece que se pecha o ciclo biolóxico esencial. Pero o amonio e o nitrato son sustancias extremadamente solubles, que son arrastradas facilmente pola escorrentía e a infiltración, o que tende a levalas ao mar ou lagos.

Existen tamén outros dous procesos, mutuamente simétricos, nos que está implicado o nitróxeno atmósférico (N₂). Trátase da fixación de nitróxeno, que orixina compostos solubles a partir do N₂ inorgánico atmosférico e a desnitrificación, unha forma de respiración anaerobia que devolve N₂ á atmosfera.

Fixación de nitróxeno

A fixación de nitróxeno é a conversión do nitróxeno do aire (N2) a formas distintas susceptibles de incorporarse á composición do chan ou dos seres vivos, como o ion amonio (NH4 ) ou os iones nitrito (NO2) ou nitrato (NO3); e tamén o conversión a sustancias atmosféricas químicamente activas, como o dióxido de nitróxeno (NO2), que reaccionan facilmente para orixinar algunha das anteriores.

• Fixación abiótica

  . A fixación natural pode ocorrer por procesos químicos espontáneos, como a oxidación que se produce pola acción dos raios durantes as tormentas, que forma óxidos de nitróxeno a partir do nitróxeno atmosférico.
  

• Fixación biolóxica

  de nitróxeno. É un fenómeno fundamental que depende da habilidade metabólica duns poucos organismos para tomar N2 e reducilo a nitroxeno orgánico:
  A fixación biolóxica realízana tres grupos de microorganismos :
  
  • Bacterias de vida libre no chan, de xéneros como Azotobacter ou Klebsiella
    
  • Bacterias simbióticas dalgunhas plantas: Hai multitude de especies encadradas no xénero Rhizobium
    
  • Cianobacterias de vida libre ou simbiótica. As cianobacterias de vida libre son moi abundantes no plancto mariño e son os principais fijadores no mar.
    

Amonificación

A amonificación é a conversión a ión amonio do nitróxeno presente nos seres vivos en forma principalmente de (NH₂) ou (NH^-). Os animais, que non oxidan o nitróxeno, desfanse do que teñen en exceso en forma de distintos compostos: os acuáticos producen directamente amoníaco (NH₃), que en disolución se converte en ion amonio (NH4). Os terrestres producen urea, ou compostos nitroxenados insolubles como a guanina e o ácido úrico, é a forma común en aves ou en insectos e, en xeral, en animais que non dispón dunha subministración garantida de auga.

Nitrificación

A nitrificación é a oxidación biolóxica do amonio a nitrato por microorganismos aerobios do solo chamados bacterias nitrificantes. A estes organismos o proceso sérvelles para obter enerxía.

• Partindo de amonio NH₄ obtense nitrito (NO₂) . Realízano bacterias de, entre outros, os xéneros Nitrosomonas e Nitrosococcus.
  
• Logo Partindo de nitrito(NO₂) prodúcese nitrato (NO₃). Realízano bacterias do xénero Nitrobacter.
  A combinación de amonificación e nitrificación devolve a unha forma asimilable polas plantas, o nitróxeno que elas tomaron do chan e puxeron en circulación pola cadea trófica.
  

Desnitrificación

A desnitrificación é a redución do ión nitrato (NO₃), presente no chan ou na auga, a nitróxeno o (N2) a sustancia máis abundante na composición do aire. Este proceso é o oposto á fixación do nitróxeno e empobrece os solos.

Realízano certas bacterias heterótrofas, como Pseudomonas fluorescens, para obter enerxía. O proceso prodúcese en condicións anaerobias por bacterias que normalmente prefiren utilizar o osíxeno se está dispoñible.

O proceso segue uns pasos nos que o átomo de nitróxeno atópase sucesivamente baixo as seguintes formas:

nitrato → nitrito → óxido nítrico → óxido nitroso → nitróxeno molecular

Aa desnitrificación é fundamental para que o nitróxeno volva á atmosfera, o único xeito de que non termine disolto integramente nos mares, deixando sen nutrientes á vida continental, xa que a fixación de nitróxeno, abiótica e biótica, terminaría por provocar a eliminación do N₂ atmosférico.

Ciclo do azufre

O xofre do planeta atópase en forma de minerais, tanto de sulfato (sobre todo xeso e sulfato cálcico) como de sulfuro (especialmente pirita e sulfuro de ferro); con todo, o principal reservorio de xofre da biosfera constitúeo o mar (en forma de sulfato inorgánico)

Na biosfera a principal fonte de S para os seres vivos son os sulfatos inorgánicos. Así o toman do medio as plantas, bacterias e fungos que o incorporan como e como sulfato principalmente, transformándono en H2S. Os heterótrofos tómano dos escalonestróficos inferiores. As plantas tamen poden tomar por absorción foliar o SO2 das emisions antropicas.

As sustancias de refugallo e restos de animais e plantas devolven ao medio o S inorgánico, que mineralizado por bacterias e fungos transfórmano en S (xofre elemental), en H2S (Sulfuro de hidrox) e en sulfuros de Fe. Estas sustancias poden ser oxidadas de novo a sulfato pola acción de diversos microorganismos. O carbón e o petróleo conteñen cantidades importantes de S, en diversos estados químicos, que se transforma en SO2 e pasa á atmosfera cando son queimados.

Nos océanos profundos o SO4 que é reducido a H2S en anaerobiose, polo que pode combinarse co ferro dando piritas ou pode ascender a lugares osixenados para dar SO4 de novo por procesos foto o quimisinteticos.

O paso do H2S a atmósfera é levado principalmente por un grupo de algas que que ao morrer liberan dimetil sulfuro que crean núcleos de condensación que formaran as nubes.

Este ciclo exemplifica como a acción humana pode cambiar as condicións ecolóxicas: un elemento de ciclo principalmente sedimentario, comeza a acumularse, nos últimos decenios, en cantidades apreciables na atmosfera, xunto ao emitido polos volcáns.
O SO2 atmosférico pode oxidarse a SO3 e a H2SO4. O ácido sulfúrico é o causante, xunto co nítrico, da choiva aceda, de acción devastadora sobre bosques e ecosistemas lacustres.

Ciclo do fósforo A proporción de fósforo na materia viva é relativamente pequena, É compoñente dos ácidos nucleicos como o ADN, atópase tamén nos ósos e os dentes de animais, . A maior reserva de fósforo está na cortiza terrestre e nos depósitos de rocas mariñas. Os seres vivos toman o fósforo, P, en forma de fosfatos (PO4)a partir das rocas fosfatadas, que mediante meteorización descomponse e liberan os fosfatos que pasan aos vexetais polo chan, seguidamente,pasan aos animais, cando estes excretan e os descomponedores actúan e volven producir fosfatos. Unha parte destes fosfatos son arrastrados pola chuvia e cursos de auga e poden transportar este fosfato aos mantos acuíferos ou aos océanos, no cal tómano as algas, peixes e aves mariñas, as cales producen guano nas súas defecacións( o cal úsase como abono na agricultura xa que libera grandes cantidades de fosfatos). Os restos dalgunhas algas, os peixes e os esqueletos dos animais mariños dan lugar no fondo do mar polos procesos de sedimentación a rochas fosfatadas , que poden afloran por movementos orogénicos e pasar outra vez aos ecosistemas terrestres. O ciclo do fósforo difire con respecto ao do carbono, nitróxeno e xofre nun aspecto principal. O fósforo non forma compostos volátiles que lle permitan pasar dos océanos á atmosfera e desde alí retornar a terra firme. Unha vez no mar, só existen dous mecanismos para a reciclaxe do fósforo desde o océano cara os ecosistemas terrestres. Un é mediante as aves mariñas que recollen o fósforo que pasa a través das cadeas alimentarias mariñas e que poden devolvelo á terra firme nos seus excrementos. Outro é a posibilidade do levantamento xeolóxico dos sedimentos do océano cara a terra firme, un proceso medido en miles de anos. O home tamén mobiliza o fósforo cando explota rocas que conteñen fosfato para fabricar fertilizantes.

EXISTEN PRIMATES MINÚSCULOS!

Esta foto vai adicada a Iván (o prometido é débeda), e esta nova vai entroncada co tema de Biodiversidade falado na clase. Clicade enriba da foto para aumentala e ler o texto.

Exercicios Tema 4 e 5

ExExercicio de Pirámides de poboacións: Clica enriba da imaxe para agrandala:

Tema 5:

Exercicio número 6 .

a) A) Tres

b) B Y C) A relación de ácaros/rinoceronte é de parásito-hóspede.

A de garcilla-ácaros é de depredador-presa.

D) A garcilla e o rinoceronte benefícianse mutuamente: a primeira atopa comida sobre o segundo, mentres este é desparasitado. A diferencia da simbiose , no mutualismo non existe unión íntima e non é obrigatoria, os dous poden seguir vivindo sen esta relación.

Exercicio número 9:

a) O tempo de oscilación chámase “tempo de resposta”, posto que para que aumente o número de individuos dunha poboación debe pasar un certo tempo tras o aumento das poboacións que súrtenlles de sustento, xa que precisan reproducirse para aumentar de número de poboación,

b) Perdiz- liebre, non existe competencia posto que a primeira é granívora e a segunda aliméntase de herbas e raíces. A relación de lince-lebre é un claro caso de depredación.

c) Aumentarían as poboacións de lebre e perdiz
d) Estableceríase competencia coas lebres. Os coellos reprodúcense máis rápido que as lebres e esgotarían rápido os recursos das lebres, desplazándoas ou facéndoas desaparecer. Como consecuencia o lince comenzaría a cazar coellos.

TEMA 5. Organización e biodiversidade da Biosfera+APUNTES PRESENTACIÓNS PWP

Dende aquí podedes acceder a todas as diapositivas expostas na clase. Non teñen animacións e verédelas como imaxes.
Clicade aquí embaixo:

Ciencias da Terra.Tema 5.Organización e diversidade biosfera

Clicade onde pon "Proyeccion de diapositivas" e veredes as fotos a pantalla completa.

De seguido preséntovos un vídeo emitido por Greenpeace que ten moito que ver sobre o estudado no tema e que entrelaza todos os "tópicos" da acción intervencionista do home no planeta, e que seguro faravos sacar un sonriso, aínda que sexa de inquedanza...:


ESTUDADE MOITO, E QUE TEÑADES TODA A SORTE QUE MEREZADES EN MEDIDA POLO VOSO ESFORZO,
UN SAÚDO

Fenómeno de El niño

En climatoloxía denomínase “El Niño” a un fenómeno climático, cíclico e errático, que consiste nun cambio nos patróns de movementos das masas de aire provocando, en consecuencia, un retardo no movemento das correntes mariñas "normais", desencadeando o quecemento das augas suramericanas; o cal orixina estragos a escala mundial, afectando a América do Sur, Indonesia e Australia.

As augas da Corrente Peruana ou Corrente de Humboldt, que corre de sur a norte a costa peruana, quentase algún anos durante a época das festas do Nadal e os cardúmenes ou bancos de peixes fuxían cara ao sur, debido a unha corrente quente procedente do Golfo de Guayaquil (Ecuador). Os pescadores da rexión déronelle a este fenómeno o nome de Corrente do Neno, polo do neno Jesús. O nome científico do fenómeno é Oscilación do Sur O Neno e é un fenómeno con máis de 11.000 anos de historia climática.

En Condicións Neutrais, os ventos Alisios (que sopran deste a oeste) apilan unha gran cantidade de auga e calor na parte occidental do Océano Pacífico. Como resultado disto, a superficie do mar é aproximadamente 5 dm máis alta e 8º C máis quente en Indonesia que fronte ás costas do Perú e Ecuador.
As temperaturas "frías" preséntanse en América do Sur porque ascenden as augas profundas e producen un auga rica en nutrientes e mantén a riqueza do ecosistema mariño.

Durante “el niño” os ventos alisios debilítanse ou deixan de soprar, a máxima temperatura mariña desprázase cara á Corrente de Perú, que é relativamente fría, e a mínima temperatura mariña desprázase cara ao Sueste Asiático. Isto provoca o aumento da presión atmosférica no sueste asiático e a diminución en América do Sur. Todo este cambio ocorre nun intervalo de seis meses, que representa aproximadamente desde xuño a novembro é moi forte con alteracións no clima.

As consecuencias :
En América do Sur :
Choivas intensas.
Diminución da intensidade da Corrente de Humboldt (A que percorre de S a N a costa peruana).
Perdas pesqueiras en certas especies e incremento noutras.
Intensa formación de nubes xeradas na Zona de Converxencia Intertropical.
Períodos moi húmidos.
Baixa presión atmosférica.
No sueste de Asia
En determinadas rexións aleatorias (descoñecidas) do sueste asiático provoca:
Choivas escasas.
Arrefriado do océano.
Baixa formación de nubes.
Períodos moi secos.
Alta presión atmosférica.
No Mundo
Consecuencias globais:
Cambio de circulación atmosférica.
Cambio da temperatura oceánica.
Tradúcese en:
Perda económica en actividades primarias (gandería, agricultura, silvicultura..).
Perdas de fogares.
Aféctanos a nós?: A finais do 2006 en cantábrico oriental houbo escasas precipitacións

Durante "la Niña" (efecto contrario al niño) as zonas relativamente húmidas e chuviosas localízanse ao sueste asiático, mentres que en América do Sur é relativamente seco.

Ciclo do Nitróxeno

Las cianobacterias comparten con algunas otras bacterias la habilidad de tomar el N2 del aire, donde es el gas más abundante, y reducirlo a amonio (NH4), una forma que todas las células pueden aprovechar. Los autótrofos que no pueden fijar el N2, tienen que tomar nitrato (NO3-), que es una sustancia escasa. Esto les ocurre por ejemplo a

las plantas.

Algunas cianobacteria son simbiontes de plantas acuáticas, como los helechos del género Azolla, a las que suministran nitrógeno. Dada su abundancia en distintos ambientes las cianobacterias son importantes para la circulación de nutrientes, incorporando nitrógeno a la cadena alimentaria, en la que participan como productores primarios o como descomponedores.

Aunque la generalidad de las cianobacteria pueden fijar nitrógeno. sólo algunas tienen células especializadas para esta función llamadas heterocistes, más grandes y con una pared engrosada con celulosa.

O ciclo do carbono

Vídeo visto na clase sobre o ciclo do carbono.


Lectura sobre o ciclo do Carbono e incremento por combustión de orixe fósil:
National Geograpgic Novembro 2007: Clicade enriba da imaxe para agrandala e ler o texto: